Na de geboorte van mijn eerste kind, in 2008, ben ik een beetje “gecrasht”.

Hij huilde veel (reflux baby, koemelkallergie) en ik werd moe, moeër en moe-est, al is dat geen Nederlands, je begrijpt de overtreffende trap. Het zat er al langer aan te komen hoor, ver voor zijn geboorte. Steeds kwam ik verder van mijn kern af te staan, steeds dreef ik verder van mijzelf weg door maar door te gaan en mijn lichaam uit te putten. Ik had overal pijn! En kwam uiteindelijk bij de reumatoloog terecht en hoorde daar dat ik Fibromyalgie heb, dit betekent letterlijk: pijn in bindweefsel en spieren. (Fibromyalgie wordt ook wel weke delen reuma genoemd)

Nou, dat was het dan, het vonnis was gevallen. Ik kreeg Tramadol, een morfineachtige pijnstiller, voorgeschreven maar ik besloot toen daar ter plekke dat dit niet mijn verhaal ging zijn. Maar wat was dan wel mijn verhaal? Een zoektocht van allerlei alternatieve trajecten volgden, Tramadol in de prullenbak: ik ging dit wel even genezen. Zo snel mogelijk er af komen ook en gewoon weer verder tot de orde van de dag. Vallen en opstaan, broek afkloppen en meteen door.

En wéér luisterde ik niet naar mijn lichaam. Het moest doen wat ik wilde, ik strafte het nog net niet af.

Iemand adviseerde yoga, ik voelde daar in eerste instantie enorm veel weerstand, veel onrust, dit was zo niks voor mij. Maar er trok iets, na een les voelde ik me prettiger, zelfs rustiger.

En opeens ging ik EINDELIJK luisteren naar mijn lichaam. Er kwam overgave. Ik hoefde niet “beter” te worden maar mijn lichaam weer gaan bewonen en dat gaan koesteren met yoga, gezonde voeding en rust, gezonde begrenzing maar ook met een dosis luchtige humor. Het lichaam is perfect met ook zijn imperfecties.

Nu denk je vast dat het verhaal hier klaar is, dat het af is en dat ik nu alle wijsheid in pacht heb. Maar er volgden nog zeker obstakels, leerprocessen die niet altijd leuk waren en ook momenten dat ik weer verviel (en verval!) in oude patronen. Ik volgde ook de opleiding tot traumacoach waar ik veel geleerd heb over hoe het zenuwstelsel reageert op trauma en wat dit voor impact op je lichaam kan hebben. Slecht slapen, migraine, burn-out klachten, darmklachten en nog veel meer. Om echt te gaan zitten en voelen wat er diep in jezelf verstopt zit vraagt moed en geduld. Maar het lichaam weet wat het hoofd vergeet.  Ik heb inmiddels veel vertrouwen in mijn lichaam, in de grote leermeester die het is en voel mij veilig in mijn lijf. Ik koester het geschenk van mijn doorlopen processen.

En daar wil ik ook jou mee helpen. Door met mildheid naar jezelf te gaan kijken, je lichaam tot rust te brengen, te verzachten en stil te worden zodat je de wijsheid van je lichaam, de taal die het spreekt, weer gaat horen.

Voor mij lag daar de sleutel, mag ik je uitnodigen om jouw sleutel te komen zoeken?

Hartegroet, Cécile